miércoles, 21 de mayo de 2014

GALICIA

He visto como salia el sol
mas allá de los negros nubarrones
que amenazaban con tormenta.

Escuche tu voz que me llamaba
entre el griterío de la gente
guiándome...
hacia el  cielo azul de tu mirada.

Las campanadas se oían a lo lejos
pero no habían campanarios
eran los latidos de un corazón enamorado
que llamaba a su amada.

Tierra verde...
tierra de Celtas
te quiero cerca
te llevo en mi alma
aun sin ser tu hijo
mi poesía
te canta...

4 comentarios:

  1. Precioso!! Como gallego me siento encantado. Y como no, más que aceptado como un hermano gallego. Na terra donde el cielo es siempre gris, sempre serás BENVIDO!!

    ResponderEliminar
  2. Hermoso poema evocado en un bello paisaje...

    ResponderEliminar
  3. Que lindo homenaje amigo! Mi abuela era española y le tengo mucho cariño a Galicia. Espero que estés muy bien! Un abrazo :))

    ResponderEliminar
  4. Oye ... que me vas a provocar un ataque de mourriña (que tengo 100% de genes gallegos) .-
    Molt Bon !!! Petonets !!!

    ResponderEliminar

PENSANT AMB TÚ

Quan parlo de tu No m'entén la gent Pensen milers de coses Cap ni una acertada. Com mostrate? Puc fer veure el vent? Puc descriure'l...